คนหลายคนอาจจะมองว่า พอจ นั้นไร้สาระ

[kai]

คนหลายคนอาจจะมองว่า พอจ นั้นไร้สาระ
ให้ชีวิตอยู่กับการปฏิบัติภาวนา แต่คนอื่นเขาทำมาหากิน รวย ๆ กัน บางครั้งทางธรรมมันสวนทางกับทางโลก เราสละ แต่คนอื่นไม่ไดสละ ย่อมเป็นธรรมดา

วันหนึ่งคืนหนึ่ง ของ พอจ ผ่านไปอย่างไร้สาระในสายตาญาติพี่น้อง
และ พอจ กลับไม่หลับ ไม่นอน นั่งสัปปะหงก ไปวัน ๆ นั่งจนปวดก้น ปวดแล้วก็ลุกขึ้น บิดเนื้อ บิดตัว เดิน กลับไป กลับมา แล้วก็กลับมานั่งต่ออีก เออชีวิตช่างไร้สาระ เหลือเกิน มันเป็นเรื่องไร้สาระในสายตาญาติพี่น้องว่า คนเรามัวแต่เสียเวลากับเรื่องการปฏิบัติธรรมแทนที่จะใช้ชีวิตให้สุขสบายไปด้วยอำนาจเงินตรา หรือ แสวงหาเงินตราเพื่อบำรุงบำเรอความสุขให้กับตนเอง

ต้องใช้สติ ตามไปในกาย 
พอใช้ไปก็เห็นแต่ โรค นั่น โรค นี่

กายนี้ ไม่เที่ยง กายนี้เป็นทุกข์
กายนี้ หาสาระไม่ได้
ใช้สติ ตามไปในเวทนา ก็เห็นแต่ เจ็บนั้น เจ็บนี่
เวทนานี้ ไม่เที่ยง เวทนานี้
เดี๋ยวก็สุข เดี๋ยวก็ทุกข์
กลางๆ นั้นไม่เห็นเลย

ใช้สติ ตามไปในจิต ก็เห็นแต่ พุทโธ พุทโธ พุทโธ
เห็นอย่างนี้สบาย เลยต้องนั่งอยู่กับ พุทโธ
เดินอยู่กับ พุทโธ
ยืนอยู่กับ พุทโธ

ใช้สติ ตามไปในธรรม ก็เห็นแต่ สภาวะ ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป้นอนัตตา
ยิ่งตามพิจารณา ก็หาสาระแก่นสารไม่ได้ ทั้งนาม และ รูป
ทั้งตัวขันธ์ 5 ก็หาสาระไม่ได้
มีแต่เรื่องไร้สาระ ชีวิตที่ไม่มีสาระ จริง ๆ

ถ้าเป็นเมื่อก่อน อารมณ์อย่างนี้ ก็ออกเที่ยวแล้ว
แต่ตอนนี้มันเห็นว่า เหมือนกันทั้งหมด
เลยไม่รู้จะไปเที่ยวไหน สุดท้าย ก็นั่ง ยืน เดิน
อยู่กับที่ เอ้อ จริง ๆ แล้ว สาระที่เห็น
ก็มีแต่ต้องปล่อยวาง เห็นตามเป็นจริง
เห็นเข้าจริง แม้สิ่งที่ทำอยู่นี้ ก็ไม่ได้มีสาระอะไรเลย

จะดีก็เพียง เป็นเนื้อนาบุญ
ก็มีเพียงเท่านี้

เจริญพร
17 ตุลาคม 2564