กลอน "สาวกภูมิ" วัปัสสนาญาณที่ 9 ( ธัมมะวังโส )

[kai]

กลอน "สาวกภูมิ" วัปัสสนาญาณที่ 9

9 - 6.มุญจิตุกัมมะยะตาญาณ
ญาณอันรู้แจ้ง ซึ่งความต้องการ จากไป หรือ ออกไป จาก วัฏฏะสงสาร

1.  ให้พิจารณาศึกษา ว่า จิต อันเป็นความสงบ นิ่งนี้ เป็นของไม่เที่ยง แล้ว หายใจ เข้า และ หายใจออก
2.  เมื่อเห็นจิต เป็นของไม่เที่ยงแล้ว พึงพิจารณา ว่าเราต้องเป็นผู้คลายจากความชอบใจ ในจิต ที่ไม่เที่ยง คงสภาพ และ ไม่คงสภาพ หายใจเข้า และ หายใจออก
3.  เมื่อ จิตภาวนาได้ดังนั้น ให้ใช้อารมณ์ คือความที่จิตมีอารมณ์ไม่เกาะเกี่ยว ด้วยกิเลส หายใจเข้า หายใจออก
4.  เมื่อใจว่างจากกิเลส เพราะความดับไม่เหลือแล้ว ให้รักษาอารมณ์ที่ดับไม่เหลือนี้ ภาวนาต่อไปจนสิ้นชีวิต ตลอดที่มีการ หายใจเข้า หายใจออก

( สำหรับผมแล้ว องค์ภาวนา ตั้งแต่ ปัสสัทธิ ปีติ สมาธิ อุเบกขา เป็นช่วงเวลาต่อเนื่องด้วยความรวดเร็ว ไม่ได้ใช้เวลาอะไรมาก เพราะวันหนึ่ง ๆ เราต้องคอยดักกิเลส ด้วยอาการอย่างนี้ และทรงอารมณ์ไว้อย่างนี้ )