จิตที่เป็นทุกข์ ย่อมมองเห็น พิจารณาไปในกาย มองเห็นว่า กายนี้ ไม่เที่่ยง เป็นทุกข

[kai]

จิตที่เป็นทุกข์ ย่อมมองเห็น พิจารณาไปในกาย มองเห็นว่า กายนี้ ไม่เที่่ยง เป็นทุกข์

การมองเห็นว่า กายนี้ไม่เที่่ยง เป็นทุกข์
ก็ต้องมองตามความเป็นจริง มองตามความเป็นจริง
ว่ามันไม่เที่ยง โดยธรรมชาติ ที่มันต้องไม่เที่ยง
ไม่เที่ยงเพราะว่า กายนี้ต้องเจ็บ กายนี้ต้องแก่
กายนี้ต้องตาย อันนี้เป็นธรรมชาติ
เมื่อมองเห็นตามความเป็นจริงต่อไปก็จะเห็นว่า
ไม่เที่ยงเพราะไม่เป็นธรรมชาติ

ที่ไม่เป็นธรรมชาติ เพราะว่า มันมีความยึดถือ ไปในกาย
ไปในเวทนา ไปในจิต ไปในธรรม ว่าทั้งปวงนั้นมีสภาวะทีชื่อว่า
เรา เป็นเรา เป็นของเรา เป็นตัว เป็นตนของเรา

หากจิตมองเห็นอย่างนี้ จิตก็จะเริ่มฉลาด
แล้วมองเห็นตามความเป็นจริง ของความเป็นจริงว่า
 
โลกนี้ มีแต่ทุกข์ ถ้าเกิดก็ต้องทุกข์
ไม่สามารถหนีจากความทุกข์ไม่ได้ ถ้ายังต้องเกิด
ความปรารถนา ไม่อยากเกิดนี้ เห็นตามนี้ ชื่อว่า นิพพิทา

แต่ นิพพิทา ส่วนใหญ่เมื่อเกิดแล้ว ก็จะดับไป
เพราะไม่ได้ทำวิปัสสนา เนื่องด้วย นิพพิทา ที่เกิดนี้เป็นเพียง
ธรรมสังเวช คือ ความสลดใจ ชั่วครู่หนึ่ง ที่จิตมองเข้าไปเห็นโลก
โดยความเป็นจริง ชั่วระยะหนึ่ง แล้ว นิพพิทา นั้นก็ดับไป

ดังนั้น เมื่อนิพพิทา ท่านกล่าวว่า ( ในมุลกรรมฐาน )
ให้ตั้งจิตไปที่ พุทโธ แล้วบริกรรม พุทโธ จะทำให้จิตสว่างไสว
มองเห็นตามความเป็นจริง ลึกไปยิ่งขึ้น
จนถึง นิพพิทานุปัสสนา อย่างแท้จริง

เมื่อจิตเข้าสู่ นิพพิทานุปัสสนา ท่านกล่าวว่า
จิตนี้กำลังเข้าสู่ โสตาปัตติยังคะ หรือ 
โสดาปัตติมรรค ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้น ของ อริยชน

ดังนั้นท่านทั้งหลาย การน้อมจิตไป ในพุทโธ
เมื่อมีนิพพิทา เกิดจึงเป็นเรือ่งสมควรมากที่สุด

เจริญธรรม / เจริญพร
19 กันยายน 2019