การที่จะนั่งได้นาน ๆ ก็ทิ้งความกังวลเรื่องกาย

[kai]

การที่จะนั่งได้นาน ๆ ก็ทิ้งความกังวลเรื่องกาย
ให้มุ่งจิตให้เป็นสมาธิ ถ้าหากเรามัวพะวงกับเรื่องกาย
ก็จะต้องอยู่กับกาย เป็นทุกข์กับกาย


  กายนี้ ควบคุมอะไรไม่ได้
ถ้าจิตของเราไม่เข้มแข็งจากกาย คือ
ตั้งมั่นด้วยนิมิตสมาธิ

  คิดดูวันหนึ่ง เราต้องบำรุง บำเรอ กายนี้อย่างไร
ในวันหนึ่ง เดี๋ยวร้อน เดี่ยวหนาว เด๊๋ยวหิว ปวดท้องถ่าย
เจ็บไข้ ได้ปวย อะไร ๆ อีกสารพัด ที่กายนี้เขาจะเรียกร้อง

  ดังนั้นเวลาเจริญ สมาธิ ผู้ภาวนาส่วนใหญ่
ก็ยังห่วงกังวลกับกาย เวลานั่งกรรมฐาน
ก็จะพะวงต่ออาการปวด อาการเหน็บ เมื่อยล้า
อะไรต่าง ๆ สาระพัดก็มาจากการที่
ไม่คลายความกังวลต่อกาย

  แล้วเราจะคลายกังวลต่อกายนี้ได้อย่างไร ในตอนที่ภาวนา

  คลายได้ด้วยการตั้งมั่นในนิมิตทั้ง 3 ประการ

  เมื่อจิตเรามั่นคงในนิมิตทั้ง 3 ประการ
ก็จะเหมือนเรานอนหลับ ทับแขน นั่นแหละ
ทับไปกี่ชั่วโมงก็ไม่รู้ ๆ แต่ว่าหลับ

ดังนั้นเมื่อจิตตั้งมั่นเป็นสมาธิแล้ว
อาการปวดนั้นจะคลายลงไปเอง
แต่ไม่ใช่อาการปวดจะหายไป
เพราะอาการปวดนั้นเป็นไปตามสภาพของกาย
ไม่เว้นใครทั้งนั้น เพราะเรามีความแก่ ความเจ็บ ความตาย เป็นธรรมดา


อ ด ท น