การมีสติ ระลึกได้ นำไปสู่ความรู้ตัว

[kai]

เวลาที่จิตมีทุกข์ ไม่ว่า เรื่องอะไรก็ตาม
แสดงว่าขณะนั้น ให้รู้ตัวก่อนว่า ได้ถูกความทุกข์ ครอบงำแล้ว
เป็นการเริ่มต้น เห็นอริยสัจ

เมื่อรู้ตัวอย่างนี้แล้ว ก็กำหนดความทุกข์ เป็นอารมณ์ ภาวนาว่า ความจริงของทุกข์เป็นอย่างนี้ ทุกข์ให้ผลอย่างนี้ ทีจริงแล้วสำคัญมาก นะ เพราะถ้าไม่กำหนดความจริงของทุกข์ เราก็จะไม่เข้าใจเลยว่า ทุกข์มันมีหน้าที่อย่างนี้ สิ่งสำคัญเมื่อจิตรู้กำหนดหน้าที่ได้แล้ว

เราต้องกำหนดให้ได้ว่า ทุกข์นี้เรากำหนดได้แล้ว
ว่าทุกข์อย่างนี้เป็นอย่างนี้มีโทษอย่างนี้
มีความคับแค้นอย่างนี้

ถ้าทำได้ ก็ชื่อว่า มี สติในอริยสัจจ หนทางแห่ง การพ้นจากทุกข์กำลังจะเริ่ม

ดังนั้นเวลามีทุกข์เข้ามา จะแก้ได้ หรือแก้ไม่ได้
ถ้าไม่อยากทุกข์ต่อไปทางจิตให้เป็นทุกข์แค่ข้างนอกภายนอกเท่านั้นไม่ต้องโง่สองชั้น ซวยสองต่อ เวรผูกมากขึ้นก็ต้อง กำหนดทุกข์ให้ได้ การกำหนดได้เป็นต้นทาง ของความพ้นทุกข์

เพราะการกำหนดได้เรียกว่า การมีสติ ระลึกได้ นำไปสู่ความรู้ตัว
ซึ่งพระพุทธเจ้า ตรัสไว้ว่า
ผู้มีสติ ชื่อว่าผู้ไม่ประมาท ผู้ไม่ประมาท ย่อมมีความเจริญไปสู่ธรรมใหญ่ เหมือนดั่งรอยเท้าช้าง ย่อมใหญ่ กว่ารอยเท้าสัตว์อื่นฉันนั้น นั่นเอง

ขอให้ท่านทั้งหลาย จงใช้ทุกข์ให้เป็นประโยชน์
คนมีทุกข์มีมากมาย ไม่ใช่แต่เพียงท่านที่มีทุกข์เท่านั้น
แม้ฉันผู้แสดงอยู่นี้ ก็มีทุกข์เช่นกัน

แต่ในเมื่อเป็นศิษย์พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ แล้ว
ก็ไม่ควรทุกข์สองชั้น ซวยสองต่อ
แบกเวรแห่งทุกข์ทั้งภายในและภายนอก
ถ้ามันจะทุกข์ก็ให้เป็นภายนอก
และขอให้ภายในไม่ทุกข์จะดีกว่า

   ความแก่
   ความเจ็บ
   ความตาย
   ความยากจน
   ความผิดหวัง
   ความปรารถนา ไม่ได้สิ่งนั้น ล้วนแล้วคือความทุกข์
   ทุกข์ เกิดเพราะอุปาทาน
   อุปาทาน ย่อมสรุปลง ที่ ขันธ์ 5
   ความยึดมั่นถือมั่น ต่อขันธ์ เป็นตัวทุกข์

เจริญพร

You cannot view this attachment.